Rozdział 25

     Usłyszałam dzwonek do drzwi i od razu zarwałam się z kanapy, chłopcy poszli w moje ślady. Wszyscy udaliśmy się na korytarz, żeby przywitać siostrzenicę Niall’a. Louis otworzył drzwi frontowe, zupełnie nie spodziewałam się, że tak będzie ona wyglądać. Była zupełnie nie podobna do blondynka. Była jak to się mówi: emo. Czarne ciuchy, cholernie krótka spódniczka, co akurat podpasowało Hazzie gdyż wlepiał w nią paczałki, a dokładniej  w jej biust i długie nogi. Sturchnęłam go w ramię, chłopak posłał mi pytające spojrzenie jakby nie wiedział o co chodzi. Przecież on jest od niej starszy!  Podeszła do nas bliżej ciągnąc za sobą walizkę na kółkach, uśmiechnęła się, ale po chwili zastanowienia stwierdziłam, że to raczej był grymas. Tak, to na sto procent był grymas.

 - Cześć jestem Louis, a ty to pewnie … - nie dokończył. Nasz pasiasty jak zwykle chciał być uprzejmy.

 - Fajnie – w głosie dziewczyny wyczułam sarkazm – Gdzie mój pokój? – spytała oschle rozglądając się dookoła. Ta Vicki zupełnie nas olała, dobrze wychowana to ona nie jest.

 - Na górze ostatnie drzwi po lewej – wytłumaczył Niall. Chłopak posłał mi smutne spojrzenie, a ja się uśmiechnęłam do niego pocieszająco.

 - To nara – krzyknęła wspinając się po schodach, po chwili usłyszeliśmy jak trzasnęła drzwiami, prawdo podobnie od jej nowej sypialni.   Jej zachowanie było …no… brak mi słów. Boże drogi tego to ja się zupełnie nie spodziewałam.

 - Niall to jest TWOJA siostrzenica? – Zayn podkreślił słowo twoja, on tak jak reszta był zszokowany jej zachowaniem – Czy wy aby na pewno jesteście spokrewnieni?

 - Niestety tak – westchnął Horan – Ja naprawdę nic nie rozumiem … ona … ona jest bezczelna. Ja w jej wieku byłem słodki, a ona jest … - nie mógł dobrać właściwego słowa.

 - Ty nadal jesteś słodki – Louis chwycił jego policzki w dłonie i zaczął tarmosić, jakby Niall był małym dzieckiem – No patrzcie! Sama słodycz! Schrupałbym cię! – cmoknął go w środek nosa, blondynek odsunął się od niego zniesmaczony.

 - Jestem zazdrosna! Louis nie odbijaj mi faceta!– trzepnęłam pasiastego w ramię, czyżby zapomniał że to jest mój Niall?! Próbowałam się nie roześmiać, widząc zmieszaną minkę blondyna.

 - Ja nie jestem Louis! – wypiął dumnie pierś, wszyscy popatrzyliśmy na niego jak na idiotę – Ja jestem Jennifer! – przyjął pozę super modelki, a my face palmy – Moja zajebistość powaliła was na kolana? – udawał, że odgarnia długie włosy z ramion.

 - Louis co ty odwalasz? – Li już chyba całkowicie zwątpił w to, że jego przyjaciel jest choć trochę normalny.

 - JENNIFER! JESTEM JENNIFER! – przypomniał mu Lou.

 - Nie ważne – Zayn machną ręką – Więc wracając do tematu: Niall ona nie może być twoją siostrzenicą! Powiedz, że to pomyłka – wszyscy spojrzeliśmy na buraczka wyczekująco, jednak on tylko wzruszył ramionami.

 - To jest moja rodzina. Kiedyś była inna… - udaliśmy się wszyscy do salonu, ponieważ to głupie bez sensu stać w korytarzu, tam Horanek kontynuował swoją wypowiedź – A teraz jest strasznie chamska i… no brak mi słów. Jak odebrałem ją z lotniska to wyśmiała mnie, mój strój, styl, samochód, potem ciągle komentowała panoramę Londynu, a jak niemiłosiernie klęła. Nawet sobie nie wyobrażacie… - usiadł na sofie, widać było do razu, że był smutny – Dlaczego ona tak się zmieniła…

 - Czekaj! Stop! Wstrzymaj się! – pasiasty zaczął wymachiwać rękami – Czy ona obraziła nasz samochód?! – oho… no to teraz będzie…

 - Tak – przyznał Niall.

 - Co powiedziała?! Albo lepiej nie mów, bo jeszcze jej coś zrobię! Domyślam się, że to nie było miłe… - masz wariat miał fioła ma punkcie tego vana – Jak ona śmiała?  To jakaś pierdolona…  a nie nastolatka! – ludzie trzymajcie mnie! Tomo przeklął i to jeszcze dziewczynę! Wow. Cała nasza piątka wybałuszyła na niego oczy.

 - Louis! Od teraz w tym domu nie przeklinamy i to się tyczy każdego! Nie chcę żeby moja siostrzenica była jeszcze bardziej zdemoralizowana! – powiedział całkiem poważnie blondyn.

*kilka godzin później*

*oczami Nialla*

 - Boże jestem wykończony – opadłem na łóżko zadowolony, że ten dzień dobiegł końca – Dobrze, że jutro mogę dłużej pospać – uśmiechnąłem się na samą myśl wylegiwania się do południa.

 - Obawiam się, że jednak sobie nie pośpisz – obok mnie położyła się Rose.

 - Dlaczego? – zmarszczyłem brwi zdziwiony.

 - Bo ktoś musi odwieźć Vicki do szkoły – wtuliła się w mój bok, a ja objąłem ją ramieniem.

 - Osz w mordę jeża… zupełnie o niej zapomniałem. Od jej dzisiejszego przyjazdu w ogóle nie wychodziła z pokoju- wykrzywiłem twarz w grymasie – To dziwne.

 - Wiem. Według mnie będziemy mieć z nią problemy – dziewczyna westchnęła.

 - Ej – pocałowałem ją w czoło z troską – Będzie dobrze, zobaczysz – uśmiechnąłem się lekko, sam nie wierzyłem w to, że Vicki nie będzie sprawiać kłopotów.

 - Oby – ziewnęła – Nie uważasz, że jest za cicho?

 - jest o wiele za cicho – zgodziłem się z nią.

 - AŁA! – usłyszałem krzyk z dołu – Nie możesz, słyszysz! Kurwa stój!!! – od razu rozpoznałem głos Harrego. Przecież mówiłem mu, że w tym domu nie przeklinamy.

 - No i koniec spokoju – Rose podniosła się do pozycji siedzącej, a następnie wstała.

 - Co robisz? – spytałem zdezorientowany.

 - Idę zobaczyć co się stało. Może to coś poważnego – poczłapała leniwie do drzwi.

 - Idę z tobą – zerwałem się z tapczanu i poszedłem za nią.

 - Nigdzie nie idziesz do cholery! – wrzeszczał Hazza stojąc przy drzwiach wyjściowych z willi – Zostajesz tutaj!.

 - Nie mam zamiaru się ciebie słuchać! – naprzeciwko niego stała Vicki, miała na sobie jakiś błyszczący top i obcisłe leginsy, wiem jedno: to nie była piżama.

 - Co się dzieje? – spytałem zaspany.

 - Ta dziewczyna chce wyjść z domu o 24 w nocy! A jutro przecież ma szkołe! – wyjaśnił Loczek dalej krzycząc.

 - Zwariowałaś?! – wydawało mi się, że się przesłyszałem – Przecież jest środek nocy. Zostaniesz w domu– w przeciwieństwie do Harrego starałem się być opanowany.

 - chyba śnisz krasnalu! – prychnęła – Mam was w dupie! I mogę robić to co chcę!- zrobiła krok w kierunku drzwi.

 - STÓJ SMARKACZU! – wrzasnął jeszcze głośniej Loczek, chyba cały Londyn go usłyszał.

 - Co jest?  - po schodach zszadł zaspany mulat ciągle ziewając – Czemu tak wrzeszczycie?- popatrzył na każdą osobę stojącą na korytarzu – Zgaduję, że to ona jest powodem tego zgromadzenia – wskazał na Vicki.

  - Oni nie chcą pozwolić mi wyjść z domu! – burknęła dziewczyna emo.

 - I mają rację – zauważył Zayn.

 - Wcale nie! Wypchajcie się wszyscy! Dajcie mi święty spokój do cholery! Jełopy, debile pierdoleni! – czternastolatka zdzierała sobie gardło.

 - słuchaj mnie bardzo uważnie dziewczynko – mulat podszedł do niej z nieodgadnionym wrazem twarzy – Po pierwsze: w tym domu nie przeklinamy – Vicki prychnęła – Po drugie: jest cisza nocna. po trzecie: nie będziesz nas obrażać i po czwarte: powinnaś iść spać – chwycił ją za nadgarstek i pociągnął w kierunku schodów.

 - Zostaw mnie! Nie dotykaj mnie tą obślizgłą łapą! – darła się na całe gardło, a ja tylko stałem i patrzyłem.

 - Cicho bądź – dziewczyna się opierała, jednak mulat był o wiele silniejszy. Już po chwili było słychać dźwięk otwieranych drzwi do sypjalni Vicki, a potem zamykanych.  Zayn zbiegł po schodach.

 - Teraz już będzie grzecznie spać – powiedział i wrócił do swojej sypialni.

 - Idę spać – Harry wbiegł po schodach na górę.

 - Ja też – Rose ruszyła w tym samym kierunku co Loczek jednak po chwili zatrzymała się i obejrzała na mnie – Niall idziesz? – uśmiechnęła się słodko, poczułem się kochany, i to było coś pięknego.

 - Zaraz do ciebie dojdę – odwzajemniłem jej uśmiech. Moja miłość weszła na górę, gdy usłyszałem jak zamyka drzwi do naszego pokoju już nie hamowałem swoich emocji.

 - Boże…. Dlaczego mnie takiego stworzyłeś? – szepnąłem.

 Jestem nieudacznikiem, nie potrafię nawet zająć się czternastolatką! Pewnie jakby na dół nie zszedł Zayn, to nie byłbym w stanie jej zatrzymać. Włuczyłaby się po mieście w środku nocy. Przecież mogłby się jej coś stać, a tego bym sobie nie wybaczył. Nie potrafię być taki jak mulat, ja jestem jego całkowitą odwrotnością. On użył siły, żeby nad nią zapanować, a ja? Nie mógłbym tego zrobić, dlaczego? Bo omijam przemoc szerokim łukiem. Jestem zazwyczaj dla wszystkich miły i pomocny. Jeśli dalej taki będę to nie będę potrafił się nią zająć. Ta dziewczyna potrzebyje twardej ręki! Ona potrzebuje kogoś kto zastąpi jej ojca, a ja jestem kiepskim kandydatem. Obiecałem cioci… chciałbym spełnić obietnicę, ale … to jest zbyt trudne. Już pierwszego dnia wymiękam. Nie umiem się znią obchodzić, stałem tam i patrzyłem jak Zayn doprowadza ją do porządku i prowadzi do pokoju. A to powinieniem być ja! A teraz co? Usiadłem na zimnej podłodze i beczę jak małe dziecko. Dlaczego jestem taki a nie inny?! dlaczego Bóg stworzył słabego Nialla, a nie na przykład silnego Nialla?! Czułem się mały i taki bezradny, wiedziałem że taki będę już na zawsze. I tego nie zmienię.  Jestem słaby i mały Niall. Miło mi was poznać.

______________________________

 no i jest 25 rozdział ;D Mam wrażenie, że coraz mniej osób czyta jakiekolwiek opowiadania zamieszczane przeze mnie ;( jest coraz mniej kom. i wejść ;( szkoda...

DACIE RADĘ Z 15 KOM? jeśli nie to trudno ...

a tak z innej beczki : czy podobają wam się moje One Shoty i Short Story? czy chciałybyście żebym dalej pisała takie coś? ;) proszę o odp!

nie wiem kiedy dodam nexta do Short Story o Niallu i Zaynie ;) tak na prawdę mam już go napisanego na komputerze i jesli się postaram to może jutro... a zresztą jeszcze zobaczę ;) postaram się jak najszybciej poprawić błędy i dodać! ;)

ps. czy podoba wam się nowy wygląd bloga? co myślicie o zdjęciu głównym na blogu? czekam na odp. proszę o szczerość!